خدمت در مناطق محروم، علیرغم همه سختی ها، تجارب ارزنده ای را به همراه دارد

دکتر سید حامد امیرفخریان، عضو هیأت علمی در گروه جراحی و جراحی توراکس دانشگاه علوم پزشکی مشهد و دکتر سمانه عربی فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و پزشک تمام وقت درمانی، در بیمارستان های اکبر و شهید هاشمی نژاد، از جمله نیروهای جوان و خدمتگزار در عرصه های آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی مشهد هستند که فصل مشترک با هم بودن را در دهه 90  و همزمان با سالهای پرفرازو نشیب تحصیل آغاز کرده اند و اکنون که بنیان این ازدواج با حضور فرزند دلبندشان انسجام و حلاوتی مضاعف یافته، با عزم و انگیزه ای بیش از پیش، خدمت در عرصه های آموزش و درمان را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد دنبال می کنند. در مصاحبه پیش رو، دقایقی به گفتگو با این زوج جوان نشستیم تا بشنویم از سالهای فعالیت تحصیلی و حرفه ای شان در دانشگاه علوم پزشکی مشهد و تلخی ها و شیرینی هایی که از طی کردن این مسیر طولانی تجربه نموده اند:

وب دا: ضمن سپاس از حضور شما زوج گرامی در این گفتگو، از جناب آقای دکتر امیرفخریان خواهش می کنم که در ابتدا معرفی مختصری از خود داشته باشند؟

من سید حامد امیرفخریان هستم، متولد دی ماه سال 1364 در مشهد. با توجه به اینکه پدرم فرهنگی و در روستاهای محروم مشغول به تدریس بودند، دوران کودکی ام را در روستاهای استان مازندران که بعدها استان گلستان شد سپری کردم و تا شروع مقطع ابتدایی ساکن همان شهر بودیم ، سپس منتقل شهرستان آزادشهر استان گلستان شدیم. دوران دبیرستان را هم در مشهد مشغول تحصیل شدم و بعد از قبولی در رشته پزشکی، طی سال 1384 در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند مشغول به تحصیل شدم و هفت سال دوره پزشکی عمومی را در آنجا سپری کردم.

وب دا: دوره تخصص را در کدام شهر سپری کردید؟

دکتر امیرفخریان: دوره تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی کرمان و البته ادامه تحصیل را بنا به دلایلی به مازندران منتقل شدم . پس از اتمام دوره جراحی عمومی، با توجه به خدمت نظام وظیفه ای که داشتم به خدمت مقدس سربازی اعزام و در بدنه سپاه خدمت کردم. با توجه به علاقه ای که به جراحی توراکس داشتم و از دوران رزیدنتی این علاقه شکل گرفته بود، در آزمون دستیاری شرکت کردم و موفق شدم که وارد رشته جراحی توراکس در دانشگاه علوم پزشکی مشهد شوم. دو سال هم در خدمت اساتید گروه توراکس دانشگاه مشهد بودم و نهایتاً در سال 1401 دوره جراحی توراکس را به پایان رساندم.

وب دا: ... و دوره طرح را در کجا گذراندید؟

دکتر امیرفخریان: دوره طرح را در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، در قالب هیأت علمی مشغول به ادامه کار شدم و دو سال به عنوان عضو هیأت علمی در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان در فعالیت های درمانی، آموزشی و پژوهشی خدمت کردم. به عنوان مسئول امور دستیاری منصوب شده بودم با توجه به اینکه جوان تر و به روزتر بودم، در امر آموزش دستیاران، سنجش دستیاران و همچنین آموزش جراحی به دستیاران گروه جراحی دانشگاه علوم پزشکی زاهدان خدمت کردم.

وب دا: ... و پس از اتمام طرح به دانشگاه علوم پزشکی مشهد بازگشتید؟

دکتر امیرفخریان: بله. پس از اتمام دوره طرح، با توجه به نیاز دانشگاه علوم پزشکی مشهد در قالب عضو هیأت علمی جذب گروه جراحی عمومی این دانشگاه شدم و در گروه جراحی توراکس دانشگاه علوم پزشکی مشهد مشغول به خدمت شدم. در ادامه سال 1401 به صورت رسمی در حوزه های آموزش، پژوهش و درمان در قالب عضو هیأت علمی در دانشگاه علوم پزشکی زاهدان شروع به خدمت کردم.

وب دا: از تجربه کار در یک استان محروم بفرمایید؟

دکتر امیرفخریان: کارکردن در استان محروم سختی های زیادی به همراه داشت، به خصوص اینکه شرایط اسکان خانواده ام را نداشتم و همسر و فرزندم در مشهد زندگی می کردند. اوایل سختی ها و استرس های زیادی داشت، اما در مجموع کارکردن در استان سیستان و بلوچستان برای من یک باب خیری شد و تجربه بسیار خوبی بود؛ هم از اين لحاظ كه احساس كردم، علمي كه در اين مدت كسب كردم را در آن استان صرف مردم محروم می كنم و هم اينكه توانستم در زمينه جراحي تجربه هاي بسيار زيادي را كسب كنم. استان سيستان و بلوچستان برخلاف آن چيزي كه ما شنيديم يك استان بسيار امن و مردم بسيار خونگرمي دارد كه کار کردن برای آنها باعث لذت مي شود. بطور کلی تجربه خوبي بود و اين دو سال سبب شد كه در زمينه علمي و كاري تجربيات مفیدی را كسب كنم و وقتي وارد دانشگاه مشهد شدم، اين تجربيات را استفاده كنم.

وب دا: در دوره دانشجویی وضعیت تحصیلی تان چطور بود و آیا فعالیت غیر درسی هم داشتید؟

دکتر امیرفخریان: من در دوران دانشجويي بيشتر در زمينه هاي فرهنگي و تشكلاتي فعالیت مي كردم و عضو بسيج و جامعه اسلامي بودم . آن زمان به صورت خودجوش يك تشكل امر به معروف دانشگاهي ايجاد كرده بوديم كه با دانشجويان همكاري مي كرديم و سعي مي كرديم تجربيات و اطلاعات ديني خود را در اختيار دانشجويان قراردهيم. در زمينه علمي هم توانستم همزمان با تحصيل، كارهاي علمي زيادي را انجام دهم و با كمك اساتيد موفق شدم مقالات زيادي را بنويسم.

وب دا: یکی از موفقیت های بزرگی که در زمان تحصیل در دانشگاه کسب کردید را بفرمایید؟

دکتر امیرفخریان: من در آزمون بورد فوق تخصصي در سال 1401 موفق شدم، رتبه يك را از سوی دانشگاه علوم پزشكي مشهد در كل كشور كسب كنم كه این کامیابی بعد از مدتها براي گروه جراحي توراكس بدست آمد.

وب دا: خانم دکتر عربی ضمن خیر مقدم، لطفاً معرفی از خود داشته باشید؟

دکتر عربی : دوران مدرسه را در مشهد و چهار سال از دوره پزشکی عمومی را در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند گذراندم و سه سال آخر را به دانشگاه علوم پزشکی مشهد آمدم . دوره تخصص را هم در دانشگاه علوم پزشکی استان مازندران و دوره فوق تخصص را در دانشگاه علوم پزشکی مشهد سپری کردم.

وب دا: در چه زمانی فعالیت حرفه ای را در دانشگاه مشهد آغاز کردید؟

دکتر عربی : من در اردیبهشت ماه سال 1403، به عنوان پزشک فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و پزشک تمام وقت درمانی، در بیمارستان های اکبر و شهید هاشمی نژاد مشغول به خدمت شدم.

وب دا: نگاه شما به فعالیت در حوزه اطفال چگونه است؟

دکتر عربی : به نظر من، کودکان فرشتگاه پاک و معصومی هستند، که درد و رنج آنها خط قرمز همه ما است، بنابراین به نظر من، با تشویق هر چه بیشتر خیّرین برای اینکه در این حوزه ورود کنند، پیشرفت های چشمگیری در حوزه سلامت کودکان ایجاد خواهد شد.

وب دا، با توجه به فعالیت دانشگاه در سه حوزه آموزش، درمان و پژوهش، حفظ ارتباط این سه حوزه از نگاه شما تا چه حد اهمیت دارد و اساسا آیا می‌توان این سه حوزه را اولویت بندی کرد؟

دکتر امیر فخریان: به نظر من سه حوزه آموزش، پژوهش و درمان، همزمان با يكديگر باعث رشد يك دانشگاه مي شوند و اگر يك دانشگاه از نظر درمان ضعيف عمل كند، هيچ بيماري مراجعه نمي كند و اگر بيماري مراجعه نكند، هيچ كسي براي آموزش دانشجو وجود ندارد، اگر دانشجويي وجود نداشته باشد، پژوهشي در آن دانشگاه انجام نمي شود و بنابراين بايد اين سه بال در يك دانشگاه تقويت شود، تا از ما حصل اين سه بال كيس آموزشي وجود داشته باشد و دانشجوي آموزش ديده و نيز مقالاتي منتشر شود كه باعث رشد دانشگاه گردد. خوشبختانه در دانشگاه ها معاونت آموزشي و معاونت درمان و معاونت پژوهشي به اين موارد توجه دارند.

يك سري موانع و ايراداتي، هم در زمينه پژوهش وجود دارد، كه معاونت پژوهشي بايد آنها را برطرف كند؛ از جمله اینکه، پژوهشگري قصد دارد يك كار نويني را شروع كند، اما در اكثر مواقع در مقابل انجام يك كار جديد مقاومت مي شود، اما كميته هاي اخلاق و كميته هاي پژوهشي می توانند با بررسي، موانع را برطرف كنند.

بسياري از دانشگاه ها علاقه مند هستند، كه كارهاي كليشه اي و قديمي انجام دهند، كه البته باعث رشد دانشگاه نمي شود. به عنوان مثال وقتي يك كار پروهشي جديد، را در دانشگاه شروع مي كنيم و اصطلاحاً يك كارآزمايي باليني انجام میشود يك سري موانع توسط كميته اخلاق گذاشته میشود يا از نظر مالي حمايت محدودي وجود دارد و بيشتر از آن را بايد خود ما هزينه كنيم و نهایتاً با توجه به گران بودن هزينه ها، يك پژوهشگر از انجام آن پشيمان مي شود. همچنین ارگان هايي كه مي توانند همكاري كنند محدوديت زيادي را بوجود مي آورند.

وب دا: در این خصوص راهکار پیشنهادی شما چیست؟

دکتر عربی : معاونت پژوهشي، مي تواند بين پژوهش ها، امتياز بندي انجام دهد؛ يعني پژوهش هاي كارآزمايي باليني كه ارزش بيشتر دارد براي آن امتياز بيشتري در نظر بگيرند و با اين روش مقالات ارزشمندي منتشر خواهد شد تا محقق تشويق به انجام كارهاي جديد شود و انگيزه را با امتياز بيشتر  ایجاد کنند.

در زمينه آموزش نيز اگر يك دوره آموزش پزشكي براي اعضاي هيأت علمي برگزار شود، بسيار مفيد خواهد بود. خيلي از اعضاي هيأت با استفاده از روش هاي نوين و بهره گیری از هوش مصنوعي در پزشكي نرم افزار ها ي جديد آموزش در پزشكي آشنا نيستند. لذا اگر اساتيد با اين آموزش ها آشنا شوند، نه به عنوان يك كلاس كسل كننده، بلكه آموزش به صورت ماهانه، مداوم، با ايجاد انگيزه و... باشد، حتي گذراندن دوره هاي آموزش پزشكي در قالب PHD مي تواند كمك كنند. چرا كه روش هاي آموزش پزشكي ما كهنه است و به همين دليل اكثر دانشجويان پزشكي خسته هستند و با همان شيوه هاي سنتي مثل تهيه پاور پوینت كار مي كنيم که در نهایت كلاس براي برخي دانشجويان خسته كننده مي شود. لذا آشنا كردن اعضاي هيأت علمي با روش هاي نوين آموزش مي تواند، در امر آموزش مؤثر باشد و دانشجويان را علاقمند كند.

از جمله شيوه هاي نوين آموزش كه در حال حاضر استفاده مي شود، هوش مصنوعي است كه در امر آموزش بسيار زياد كمك كننده است و من حتي در نوشتن مقالات، تهيه اسلايد و ... از آن استفاده مي كنم و حتي مي توان در طراحي آموزش و طراحي روش تدريس از هوش مصنوعي استفاده كرد. ما با يك سري از هوش هاي مصنوعي آشنايي نداريم و يك سري از آنها در دسترس ما قرار ندارد.

براي قسمت هاي تئوري آموزش مي توان از هوش مصنوعي بهره برد. اما براي آموزش علمي كه آموزش به دستياران و اینترن هاي جراحي و استاژرها در اتاق عمل صورت مي گيرد، در اين زمينه ها از روش هاي نوين استفاده مي كنيم، اما باز هم كفايت امر را نمي كند. مثلا يكي از روش هاي بسيار كاربردي Case Problem Solvingاست كه يك كيس را براي جمعي از دانشجويان مطرح مي كنيم و آنها اين كيس را به صورت رتروگريد حل مي كنند. من در آموزش خود به دانشجويان از فلش كارت استفاده مي كنم. ( مثلا نوع بيماري و درمان آن را روي يك كارت مي نويسم و از دانشجو مي خواهم به صورت تصادفي يكي را انتخاب كند و از او مي خواهم آن را براي ساير دانشجوها توضيح دهد و دانشجويان آن بيماري را بايد تشخيص دهند. كه اين يك نوع بازي خانوادگي بوده كه در آموزش هم بكارگرفته مي شود).

همچنین در اتاق عمل براي آموزش هاي عملي، مشكل كمبود امكانات را داريم. مثلا در كشورهاي پيشرفته براي آموزش جراحي افراد معدودي مي توانند براي عمل حضور يابند و با جراحي آشنا شوند و ساير افراد از طريق مانيتوري كه در اتاق عمل وجود دارد عمل را مي بينند اما اينجا براي آموزش دستياران از اين امكانات برخوردار نيستيم و همه آنها يا بايد سرعمل حضور يابند كه تنها مشاهده گر باشند، و معمولا ًهم موفق نمي شوند يا اينكه تنها يك نفر موفق مي شود در حالي كه اگر بتوان وسايل Multimedia راكه وجود دارد و همه دانشگاه ها از آن استفاده مي كنند تجهيز كنيم خيلي پيشرفت خواهيم داشت. در مجموع آنچه كه امروز كمك كننده است استفاده از هوش مصنوعي است، كه خوشبختانه دانشگاه مشهد هم چندين كارگاه آموزشي هوش مصنوعي برگزار كرده كه كفايت نمي كند.

اضافه كردن آشنايي با هوش مصنوعي به واحد آموزشي دانشجويان بسيار عالي است. من به عنوان عضو هيأت علمي از هوش مصنوعي براي تحقيق استفاده مي كنم و دانشجو هم مي تواند بهترين بهره ها را از استفاده هوش مصنوعي ببردو چه بهتر كه از همان دوره تحصيل با آن آشنا شوند.

در زمينه درمان متأسفانه ما مشكلات زيادي داريم، كه اكثر مشكلات ما به دليل كمبود تجهيزات است و ريشه هاي اقتصادي دارد. بسياري از شركت هاي تجهيزات پزشكي وجود دارند، كه حاضر هستند امكانات در اختيار ما قرار دهند و بنابراين يكي از راه هاي مقابله براي چالش هاي درمان استفاده از شركت هاي خصوصي و بستن قرارداد با آنها است.

نكته مهم بعدي، حوزه پژوهش است. يكي از ايرادتي كه بخصوص من در دانشگاه مشهد و البته ساير دانشگاه ها هم ديدم كه باعث مي شود ، اعضاي هيأت علمي به حوزه پژوهش وارد نشوند، مسأله كمبود بودجه است. بسياري از اقدامات پژوهشي را به شخصه قصد داشتم، شروع كنم كه از نظر مالي حمايت نشد و امكان انجام آن وجود نداشت و همين مشكل باعث شد، كه كارهاي پژوهشي ساده تر كه نتايج آنها هم مشخص تر است را تنها جهت پر كردن رزومه كار انجام دهيم. بنابراين اگر حوزه هاي آموزش، پژوهش و درمان يك دانشگاهي مهم باشد، بايد به فکر تمام موارد بود.

وب دا: خانم دکتر عربی نگاه شما به سه حوزه آموزش، پژوهش و درما ن چگونه است؟

دکتر عربی: به نظر من سه حوزه آموزش، پژوهش و درمان در دانشگاه از اهمیت بسیار بالایی برخوردار هستند چرا که، از طریق آموزش و پژوهش دستاورهای درمانی بیشتری در راستای کمک به بیماران ایجاد می شود، به همین دلیل به نظر من این سه حوزه از اهمیت خاصی  برخوردار هستند.

وب دا: با توجه به نقش مهم و اثرگذار اساتید در فضاهای مختلف آموزشی و پژوهشی و درمانی دانشگاه ، از نگاه شما یک استاد موفق در این حوزه‌ها چه شاخصه‌هایی دارد؟

دکتر امیر فخریان: اساتيدي كه هميشه داشتم و به عنوان الگو برای من مطرح بودند، اساتيدي هستند كه جنبه اخلاقي شان بر جنبه علمي آنها غلبه داشت و در واقع جنبه اخلاقي آنها مهم بوده است. يك استاد موفق استادي است كه علاوه بر تعليم به فكر تزكيه هم باشد. همان طور كه خداوند در قرآن به پيامبران فرموده، كه شما را براي تعليم و تزكيه انسان ها مي فرستيم. زماني يك استاد مي تواند دانشجويي را تزكيه و پاک كند، كه در درجه اول خود او اين ويژگي را داشته باشد؛ بنابراين لازم است كه اساتيد در هر دانشگاهي براي اينكه بتوانند، در اين زمينه موفق باشند ابتدا از خودشان شروع كنند و خوشبختانه، در قسمت هاي فرهنگي دانشگاه اين قضيه انجام مي شود. ساليانه دوره هاي فرهنگي زيادي براي اساتيد برگزار مي شود، اما به نظر من اين دوره ها كافي نيست و پاسخگوي نيازهاي اساتيد نخواهد بود، چون برخي اين دوره ها از نظر سطوح علمي بسيار پايين بوده است.

دوم جنبه علمي است. جنبه علمي اساتيد ما خوشبختانه بسيار خوب است، اما اگر ما مي خواهيم از نظر علمي به روز باشيم بايد با دانشگاه های معتبر دنيا نیز در ارتباط باشيم. که این امر در قالب مأموريت ها امكان پذير است. خيلي از اساتيد از سوی دانشگاه در قالب مأموريت می رفتند، كه از تجربيات دانشگاه هاي بين المللي هم استفاده كنند؛ اما امروز اين موارد برطرف شده و انجام نمي شود.

 در زمينه دسترسي به مجلات معتبر علمي، ما امروزه خيلي نقص داريم و دسترسي خوبي به مجلات معتبر علمي نداريم و علیرغم اینکه، Databasesهای علمي خوبي وجود دارد، اما متأسفانه ما به آنها دسترسي نداريم و فیلتر هستند، كه بايد بابت آنها هزينه پرداخت شود و دانشگاه بايد اين هزينه را تقبل نمايد.

بنابراين اگر استادي مي خواهد، موفق باشد دانشگاه مي تواند او را موفق كند و رمز موفقيت اين قضيه هم اين است، كه از نظر علمي و اخلاقي دانشگاه بايد استاد را پرورش دهد. همان طور كه گفتم در زمينه علمي بايد يك استاد را با دنيا ارتباط دهند و از نظر اخلاقي هم بايد اين جنبه ها را براي آنها در نظر گرفت.

دکتر عربی: به نظر من یک استاد موفق، استادی است که علاوه بر اینکه از نظر علمی حرفی برای گفتن داشته و اطلاعات او به روز باشد، از نظر اخلاقی نیز الگوی خیلی خوبی برای دانشجویان باشد. بنابراین تمام دانشجویان رشته های پزشکی نحوه برخورد با بیماران را از اساتید خود، فرا می گیرند و چه بهتر که، یک استاد از نظر هم اخلاقی نیز یک الگوی مناسبی برای دانشجویان خود باشد.

وب دا: در مسیر تحصیل و فعالیت‌های کاری آیا چالش ها و موانعی را هم تجربه کردید؟ در صورت پاسخ مثبت بفرمایید چطور با این چالش ها و موانع مقابله کرده اید؟

دکتر امیرفخریان: چالش هاي موجود در مسير تحصيل اجتناب ناپذير است و از جمله آن می توان به سختي كار، مشكلات خانوادگي و.. اشاره کرد. اگر با اكثر پزشكان صحبت كنيد، نظرشان این است، كه كمتر مي توانند خانواده خود را ملاقات كنند، مثل بنده، كه كمتر خانواده ام را مي ديدم و جا دارد از همين جا از آنها تشكر كنم. من و همسرم كه فوق تخصص مغز و اعصاب كودكان هستند، همزمان با هم تحصيل كرديم و اين مسير را پيموديم و در بسياري از اوقات در شهرهای جدا زندگی می کردیم. اين مشكلات بر سر راه همه پزشكان وجود دارد و البته گریز ناپذیر است.

يك سري چالش هاي بزرگ هم در مسير كار و شغل وجود دارد و كمبود امكاناتي است كه باعث آزار مي شود و اگر دانشگاه انتظاراتي دارد بايد آنها را رفع نمايد. چالش ديگر مربوط به شرايط زمان است که قابل اصلاح نيست و از جمله كمبود امكانات و بودجه و... است كه پيگيري كرديم و اميدوار هستم با گذشت زمان بهتر شود.

اما يك قسمتي از مشكلات اعضاي هيأت علمي با فعاليت هاي جهادي حل مي شود؛ مثل ابتداي جنگ دفاع مقدس كه خيلي از امكانات مثل الان وجود نداشت، بنابراين بايد اين روحيه در بين اعضاي هيأت علمي باشد كه از كوچكترين فرصت ها دستاوردهاي خوبي براي خود خلق كنند و جهادي كار كنند. خودشان ابداع كنند و جايگزين ها را پيدا كنند.

در واقع يك عضو هيأت علمي باید علاوه بر داشتن روحيه جهادي، روحيه "ما مي توانيم" را نيز داشته باشد. اگر تصور كند كه كاري انجام نمي شود، واقعاً كار پيش نخواهد رفت. من اين مورد را در استان سيستان و بلوچستان تجربه كردم. وقتي وارد اين استان شدم، در حيطه رشته اي كه كار مي كردم، هيچ امكاناتي از جمله ساده ترين ابزاري كه لازم بود، آنجا جراحي انجام دهيم وجود نداشت. خيلي از همكاراني كه قبلاً آنجا شروع به كار كرده بودند، به من گفتند كه در اين زمينه موفق نمي شوي چون امكانات نيست. من با خودم فكر كردم، اگر دو سال با همين "تفكر نمي توانم"، در استان سيستان و بلوچستان زندگي و کار كنم، پيشرفت نخواهم كرد.

در آنجا همكاراني بودند، كه در اين زمينه آموزش نديده بودند چند ماه با آنها كار كردم و آموزش دادم و از دانشگاه پيگيري كردم و آنها يكسري امكانات را فراهم كردند تا موفق شديم ساده ترين جراحي هاي قفسه سينه را براي مردم سيستان و بلوچستان انجام دهيم. جراحي هايي را براي اولين بار آنجا انجام داديم كه مي گفتند امكان پذير نيست. بنابراین، اين تجربه را من آنجا داشتم و ديدم كه مي شود، مانع را با روحيه جهادي و "تفكر مي توانيم" برطرف كرد.

اما دانشگاه علوم پزشکی مشهد، از لحاظ امكانات قابل قياس با دانشگاه سيستان و بلوچستان نيست. خوشبختانه خيلي امكانات خوبی در این دانشگاه وجود دارد، اما وقتي قياس مي كنيم با دانشگاه هاي بين المللي شايد يكسري امكانات و تجهيزات وجود نداشته باشد كه مي توان با پيگيري جايگزين كرد؛ بنابراين در شرايط قابل درك كشور بايد يك سري امكانات را خود ما فراهم كنيم و يك سري محدوديت ها را برطرف كنيم.

دکتر عربی: مهم ترین چالشی که من و همسرم داشتیم، در دوره فلوشیپ بود؛ زمانیکه مشغول طی کردن دوره آموزشی فوق تخصصی مان بودیم و یک فرزند شیرخوار شش ماهه داشتیم و محل تحصیل هر دو ما در بیمارستان قائم (عج)، بود . متأسفانه در آنجا و همه بیمارستان های مشهد، یک مهدکودک مناسبی برای فرزند ما وجود نداشت که، فرزند شش ماهه خودم را صبح ها آنجا ببرم و در بین ساعت هایی که در بیمارستان هستم، بتوانم به فرزندم شیر بدهم و او را ببینم. با توجه به اینکه در این دوران، ما مدت های زیادی را در بیمارستان مشغول فعالیت هستیم اگر یک مکانی برای فلوها تأسیس شود، که بتوانند کودکان خود را در آنجا نگهداری کنند، بخش اعظمی از نگرانی های والدین نیز کاسته خواهد شد.

وب دا: آیا خانواده نقشی در پیشرفت تحصیلی و شغلی شما داشته است؟

دکتر امیر فخریان: نقش خانواده در پيشرفت هاي تحصيلي و كاري قطعاً نقش مهم و تأثير گذاري در مراحل مختلف بوده است. از جمله اينكه در زمان تحصيل از حمايت هاي مالي و در زمان كار، از حمايت هاي خانوادگي برخوردار بودم و با توجه به اينكه من و همسرم هر دو شاغل بوديم، اگر حمايت هاي خانواده ها وجود نداشت، موفق به پيمودن اين مسير نبوديم و جا دارد كه همين جا از حمایت های بی دریغ خانواده ام تشكر كنم.

دکتر عربی: بله..خانواده ام نقش بسیار مهمی در پیشرفت تحصیلی و شغلی ام داشتند و جا دارد از مادرو پدر و همسر عزیزم تشکر و قدردانی کنم که در این مسیرهای پر چالش همیشه همراه من بودند.

وب دا: در اوقات فراغت اغلب به چه فعالیت هایی مشغول هستید؟

دکتر امیر فخریان: اوقات فراغت من از ساعات 20 تا 22 شب شروع می شود. علاوه بر استراحت و فعاليت هاي شخصي که انجام مي دهم، با توجه به اينكه بيشتر كارهاي من در بيمارستان درماني است، سعي مي كنم در زمان فراغت خلأهاي پژوهشي ام را پر كنم. Databasesهای علمي را بررسي مي كنم تا ببينم شيوه هاي علمي كه آنها كار مي كنند، آيا حرف جديدي براي گفتن دارند و آيا مي توانيم اين حرف جديد آنها را به رشته جراحي بسط دهيم. چرا كه اعضاي هيأت علمي گروه جراحي با توجه به اينكه فرصت كمتري دارند، خلأ پژوهش براي آنها وجود دارد.